De Witte Cross

Wat een supergave ervaring was dat gisteravond!! En dan heb ik het niet eens over het Noorderlicht, want daar waren de weersomstandigheden niet gunstig genoeg voor. Onze gids vertelde dat het een beetje te bewolkt was, en dat het niet koud genoeg was om het snel open te trekken. Het was slecht -25... brrrrr.

De tocht die we hebben gemaakt was al spectaculair zonder die mooie lichtshow in de lucht. Wauw. Met zijn tweetjes kruip je op een snowmobile/sneeuwscooter, na de instructies van de gids. Heel wat keren is ons op het hart gedrukt niet te gul te zijn met de gashendel - er ligt een waar beest onder de motorkap dat ons met gemak met 130 km/u door de sneeuwvlakte kan loodsen. Dat beloofd wat, denken we gespannen.

Na een testronde op het bevroren meer, heeft iedereen het voldoende onder de knie om in een colonne van zeven scooters de duisternis in te glijden. Waar het rustig begint met zo'n 30 km/u over de vlakke sneeuwpaden, wordt de tocht al snel een echt avontuur zo in de avonduren.
Whooooooooooohooooooooo, heuvel af, heuvel op, whoooooooohoooo, weer een heuvel af en hup weer op. Wat is dit een enorme adrenalinekick!!! En wat enorm gaaf om zo tussen de bomen door over het pad te scheuren met enkel de verlichting van onze koplampen. Soms net zo stijl naar beneden als de afdaling bij een achtbaan.

Bij de tussenstop is er gelegenheid te ruilen van plaats op de sneeuwscooter. De vrouwen zien er toch maar vanaf, onze kans komt overdag wel een keertje en dan gaan we op vrouwentempo... de gids informeert met glinsterende oogjes nog even of het snel genoeg gaat. We kunnen vanwege de goede controle bij alle mannen ook best nog even doorrijden naar een geheime "Kota" (blokhut). Daar kunnen we lekker opwarmen.

En, wrooooommmmm, de gids zet het gas even flink open. Met snelheden tussen de 80-90 km/u schieten we tussen de dennenboompjes door, de sneeuwvlokken razend langs onze vizieren en de donkere stilte boven en rondom ons. Wij zijn op onze sneeuwscooters, samen met de Finse natuur de oorverdovende stilte.

In the middle of nowhere krijgen we het stopteken. Naast een open vlakte staat een kleine tipi-vormige blokhut (Kota). Op banken met rendiervellen nemen we plaats en krijgen we een lekker warm drankje en gaat de vlam in de haard. Het is te koud voor romantiek, maar nadat we wat zijn ontdooid is de sfeer betoverend. Wat enorm knus.
Bij het vuur zijn we door onze gids verwelkomd door de Finnen en als één van hen opgenomen in hun warmte door twee houtskool strepen op ons voorhoofd. Wat kan het toch simpel zijn, je ergens welkom te voelen...

Wel foto's deze keer vanuit de Kota, nog niet ons bij onze sneeuwscooter. Dat komt deze week nog wel een keer - gisteren hebben we onze handschoenen lekker aan gelaten.