Husky's en een sprankje hoop

Na een goede nacht onder de warme dekens konden we op het gemakje genieten van een ontbijtje en de rust in de lobby. Gezelligheid met de rest van de groep die hier verblijft.
's Middags staat er een veelbelovend avontuur voor de deur - een husky safari, waarbij we zelf de slede zouden mennen.

Goed ingepakt vertrekken we met de hele groep van 12 man in busjes naar de husky boerderij. De wegen zijn hier spiegelglad en daar hebben we met onze sleetjes van de week een klein stukje eens goed op gestept... De Finnen rijden ongehinderd over deze ijsbaan hun weg met een vaartje waar we "u" tegen zeggen. Spijkerbanden zijn hun wapen. En je merkt ook echt niets van de gladheid, al zegt je hoofd bij naderende bochten of tegenliggers ooit nog wel eens iets anders, hihihihi.

Zodra we uitstappen worden we verwelkomd door enorm veel geblaf, gepiep en gejank. De husky's zijn echte werkhonden en moeten hun energie van die dag nog kwijt... en dat is te horen. We mogen nog geen foto's maken en aaien kan echt nog niet, daar zijn ze nu veel te wild voor. Snel naar de sledes na de instructies over het remmen en sturen. We gaan ons team honden blij maken - ze mogen weer rennen!

Bren kruipt eerst voorop de slede en ingepakt in dekens zal de kou wel meevallen, toch?? Maik trapt het remsysteem (een soort anker) volledig in de sneeuw en gaat er vol op staan... onze hondjes zijn flink gedreven voorop te gaan lopen, wil het niet dat wij de laatste slee in rij zijn. Dat we met twee volwassenen en een zware slee achter ze op de rem staan, interesseert ze weinig. Door hun verenigde krachten schuiven we zo al enkele tientallen centimeters vooruit.
Gelukkig gaat hun bazin op de eerste slee er vandoor en mogen wij allemaal volgen. Wauw... wat een werklust en wat een onbeschrijflijke ervaring om door het sneeuwlandschap te schuiven achter een team van vijf hardwerkende husky's.

Halverwege is er de kans om te ruilen. Maik moet op de rem blijven staan, totdat ik naast hem op de rem plaats heb genomen. Husky's wachten op niets en niemand en kijken dan ook ongedurig naar ons om wie hen "probeert" te stoppen. En "probeert" is vervolgens het juiste woord, want zodra één van de mannetjes het wel tijd vindt en flink gaat trekken, blijkt Bren niet zwaar genoeg. De berijders van de slee voor ons hebben ineens een team hijgende honden naast hen staan... gelukkig vertrekt op dat moment de hele rij en blijft onze slee netjes volgen zonder dat we in botsing komen met onze voorgangers. Wat een enorm machtig gevoel om de slee netjes door de bochten heen te krijgen zonder om te kiepen.

Terug bij de husky boerderij kunnen we nog even onze slee op de foto zetten. De zon is inmiddels weer onder (het is namelijk al vier uur) en we gaan bijkomen van enorme koude handen en voeten, die nu we weer bewegen enorm tintelen.... au au au!!

Binnen in de Kota warmen we ons aan het vuur en de lekkere warme thee om daarna terug te keren naar het hotel.

's Avonds is het wederom bewolkt, maar de Noorderlichtactiviteit is weer aanwezig. Om 21 uur besluiten we het meer al wandelend over te steken. Een half uurtje heen en een half uurtje terug in het uur waarop volgens de satelliet app op de telefoon de grootste kans op waarneming zou moeten zijn. Gezellig kletsend met een aantal andere lichtzoekers.
Na een kwartier krijgen we een sprankje hoop. Een dunne groene lijn laat zich zien in de lucht. Overduidelijk geen lichtvervuiling uit het dorp! Yahooo! De euforie is groot, dit beloofd wat na slechts een kwartiertje buiten. De rest van de wandeltocht blijft het hier dan toch bij. En als we achter ons kijken zien we aan de lichten op de berg achter het hotel ook dat er enorm veel bewolking is en dat die ook nog eens heel laag hangt. Kans verkeken.

Nog een aantal kansen deze week, waarbij we donderdag een excursie hebben 's avonds. Op die dag geven ze ook heel helder weer af tot nu toe, dus laat die echte lichtshow maar komen. Wij weten inmiddels waar we naar moeten kijken met dit voorproefje...