Van het uitzicht wordt je in ieder geval warm...

Vanmorgen gelukkig gewekt door de voorbij rollende koffers. Een gelukje dat de ramen hier bestaan uit een soort houten lamellen, waardoor het net lijkt of je lekker buiten ligt, anders waren we flink verslapen. Beide wekkers zijn drie keer afgegaan, maar we hebben ze niet gehoord! Vandaag speelt de jetlag ons een beetje parten. Met een reis van ongeveer 5 uur (van Bohorok, via Medan, naar Berastagi) kunnen we in ieder geval lekker relaxen en hoeven we wederom enkel te genieten van al het moois dat op ons afkomt.

En dat er veel op ons afkomt is echt onvoorstelbaar. We hebben een lokale markt bezocht (we reden er toch DOORHEEN...), waar we de hoeveelheid kruiden -die duidelijk in elk gerecht goed tot zijn recht komen – hebben bewondert. Ze zouden hier maar lachen om dat beetje zout op de aardappelen en misschien wat gekruid vlees... Lachen doen de mensen hier sowieso veel! Al was het alleen al de kinderen die elkaar één voor één aanstooten wanneer de blanke reuzen al bukkend onder de zeiltjes doorlopen die over de markt zijn gespannen. Met dropjes maak je hier al snel vrienden, en je weet niet waar ze ineens allemaal vandaan komen rennen! Onderweg zien we verder nog de vele dieren die in het wild leven (aapjes, zoals Brenda op de foto probeerde te zetten maar waarbij ze tot drie keer toe de aap precies wist te missen), maar ook de koeien, honden en katten die over de weg wandelen en oversteken wanneer ze er maar zin in hebben (ze passen denk ik dan ook gewoon de “verkeersregels” van hier toe... hihihi, het is echt onwerkelijk dat we nog geen ongeluk of deuk hebben gezien). Ook de lokale warungs (eetstalletjes langs de weg) serveren een aantal, in onze ogen, opmerkelijke dieren: de hond (noemen ze als eten B1) die je zojuist probeert te ontwijken op de weg of de vleermuis die je kunt uitkiezen en die ze dan klaarmaken.

Net voordat we aankomen in Berastagi, wat een stuk hoger ligt (1400 meter boven zeeniveau) en waar het dus erg koud is volgens de gids en de chauffeur (kleedt je maar warm aan, neem je vest mee) genieten we nog van het groene landschap en de mooie panorama's die het koudere klimaat en de S-bochten bieden. Een piepklein straatje over de niet al te brede hoofdweg (waar dan toch alles al toeteren een pep-peppend drie dik langs elkaar probeert te komen en voor elke bocht net iets harder claxoneert in de hoop dat de andere kant dan vaart mindert) brengt ons naar een traditioneel huis, waar nog steeds mensen wonen. Werkelijk aan alles wordt gedacht met de bouw ervan: gebouwd op pilaren tegen wilde dieren en de vijand – de vorm van het dak alsof een persoon met de handen boven zijn hoofd staat te bidden – en, laten we voora de vrouw niet vergeten.... een baarstoel (stuk uitstekend hout) met handvaten aan weerszijde van de deur (onze gids doet het eventjes voor op de foto en komt niet meer bij van het lachen). Een laatste markt voordat we dan echt omhoog gaan: de beroemde fruitmarkt, waar we een tas vol tropisch fruit meekrijgen voor 20.000 rupiah (schrik niet van de nullen, het gaat om iets minder dan 2euro).

En dan op naar de kou! We zijn benieuwd. De vesten in de aanslag en een broek die aangeritst kan worden en een steeds meer bibberende gids en chauffeur (de airco is inmiddels uitgezet) laten ons het “ergste” vrezen. Boven aangekomen, een mooi hotel (geen airco, want die is echt niet nodig) blijkt het net iets onder de 20 graden (boven 0, hihihihi) te zijn.... een glimlach kun je dan toch niet onderdrukken bij het zicht van de bibberende Indonesiër met wollen trui.
's Avonds hebben we met een gezin dat dezelfde reis maakt lekker gegeten en hebben veel lol gehad. Erg gezellig dus en de avond is dan ook al bijna nacht als we teruggaan naar de kamer om in een heerlijk bed te ploffen (met driedubbele deken tegen de “kou”)

X

Maik en Bren