Snelweg is vooral "weg"

Vandaag hebben we een lange, maar wederom met goed (voor)uizicht, reis op de planning staan. We schuiven niet erg veel kilometers op, maar wel zo'n acht uur rijden (zonder pitstop)! En dat over de snelweg.... eenmaal onderweg wordt ons al snel duidelijk hoe het dan toch kan dat de reis zoveel uur zal duren: de snelweg is eigenlijk gewoon een zand/modder/stenen pad, waar de maximumsnelheid 60 km/u is (die overigens zelden wordt gehaald).Vanwege eerdere regen liggen er soms flinke plassen over de “weg is weg” heen, die het zicht op wat er mogelijk niet meer onder ligt geheel wegnemen. Gelukkig zijn er altijd wel waaghalzen die met hun busje gewoon doorkarren en een gebroken wiel of platte band riskeren, zodat onze chauffeur daarna rustig het juiste “pad” kan kiezen.

It's gonna be a bumpy ride!!! Maar het heeft wel zijn charme, en aangezien wij er niet afhankelijk van zijn in het dagelijks leven is het een avontuurlijke en leuke rit. Alhoewel, wanneer de jeep aan het glibberen gaat in een steile afdaling waar de moddersporen van alle voorgangers enorm diep zijn, is het toch even slikken. Zeker wanneer bij navraag de bus die kapot langs de weg staat omwikkeld met zeil een week geleden een verdieping lager blijkt gegleden waarna alle passagiers de dood vonden.

Onderweg is het uitzicht van een stuk betere kwaliteit dan de weg. De vergezichten zijn werkelijk adembenemend met de sawa's (rijstvelden), hoge bergen omhuld in de dreigende wolken (waar gelukkig geen regen uitkwam, zodat de rit een stuk soepeler verloopt dan wanneer je mee zou moeten peddelen op de modderstromen) en natuurlijk de rest van het indrukwekkende groen. Sumatra is een en al natuur en erg mooi!

Wanneer we stoppen bij een sawa, om bij de mensen te kijken wat ze doen met de geoogste rijst (ze pellen de rijstkorrels) ruiken we een lekkere lucht: één van de traditionele Batak gerechten meldt Annie, of we bij het stalletje zullen proeven? We hopen dat het B2 is (babi: varken), want het andere traditionele gerecht is B1, ofwel hond. Op de barbecue ligt ie dan... ons varkentje, dat overigens goed gewassen is, want het wordt hier met huid en al gegeten. Er wordt door de trotse man een lekker bordje voor ons klaar gemaakt, met de saus (gemaakt met kruiden en het bloed van het varken) ernaast in een schaaltje. Gelukkig is dit iets te heet voor onze smaak, want daar zat ik eerlijk gezegd toch niet heel erg op te wachten ;-) maar ach, als we dan toch al zoveel grenzen zijn overgevlogen om hier te komen, stap je ook wat makkelijker over je eigen grenzen heen. Pittig is het zeker, en een piepklein beetje proeven is dan ook genoeg. Over de smaak kan ik niet veel zeggen, enkel dat het je giechel uitfikt, hahahahaha.
Na ook Babi soep te hebben geproefd (lekker lekker) rekenen we het geheel van eten en drinken af en kunnen we 3 euro lichter weer huppelend naar de auto ;-)

Onze volgende stop is op een dagelijkse markt in de traditionele Batak-hallen. Hier kopen we de lekker Rambutan (het roodharige fruit), pisang goreng (gebakken banaan) en een andere lekkernij gemaakt van suiker (wit of bruin) en rijst dat wordt gestoomd in een banananenblad. Mmmm, een echt cakeje. Voor de lunch is er dus al flink gesmikkeld en we besluiten op de laatste tussenstop voordat we doortuffen naar het hotel – dan nog 5 uur rijden – (jawel we hebben dus in 5 uur tijd ontbeten, Babi gegeten en de lekkernijen van de markt naar binnengewerkt... we passen ons al goed aan al gaan wij toch nog vaak voor het delen van de portie die ze hier serveren) om de lunch gewoon voor een persoon te bestellen en te delen. Ook hier is weer een grens overwonnen: de hurk-wc blijkt niet meer voor natte schoenen te zorgen. De tactiek: gewoon zo diep hurken, zoals ze hier ook op het gemakje langs de kant zitten. Bovenbenen worden goed getraind zo, want omvallen is natuurlijk geen optie!

Het was weer een super dag!

Dikke knuf,

Maik en Bren